تأثیر سه نوع برنامة تمرینی مختلف (تمرین تناوبی، تمرین در گروهای کوچک و تمرین رقابتی) بر منتخبی از فاکتورهای آمادگی جسمانی فوتبالیست های آماتور

چکیده هدف از تحقیق حاضر، مقایسة تأثیر سه نوع برنامة تمرینی مختلف (تناوبی، بازی در گروه های کوچک و تمرین رقابتی) در میزان توان هوازی، چابکی، ظرفیّت بی هوازی، حدِّ اکثر و حدِّ اقل توان، شاخص خستگی و شاخص افت سرعت فوتبالیست های آماتور بود. تعداد 36 نفر با میانگین (قد 94/3±159 سانتی متر، وزن 08/4±96/55 کیلو گرم، سن 5/ ± 05/16سال) از بین بازیکنان فوتبال شهرستان آبدانان به صورت تصادفی انتخاب شدند و در سه گروه 12 نفره قرار گرفتند. تمرینات سه روز در هفته و به مدّت 6 هفته ادامةافت. تا حدِّ امکان، شدّت سه نوع برنامة تمرینی بر اساس ضربان قلب (95/0 ـ90/0) و زمان یکسان شد. از آزمون های 12دقیقه دوی کوپر، ایلی نویز و rast استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری anova یک طرفه و آزمون تعقیبی مقایسة زوج ها به روش bonferroni در سطح معنی داری 05/0> p استفاده شد. نتایج نشان داد که تمرین تناوبی و تمرین اختصاصی در گروه­های کوچک باعث افزایش معنی داری vo2max، ظرفیّت بی هوازی حدِّ اکثر و حدِّ اقل توان وبهبود شاخص افت سرعت نسبت به روش تمرینات به شکل تمرین رقابتی شدند، متغیّر شاخص خستگی پس از 6 هفته در دو گروه تناوبی و بازی رقابتی بهبود معنی داری داشت؛ امّا بین این دو گروه، تفاوت آماری معنی دار نبود، فقط در گروه تمرینات اختصاصی پس از 6 هفته بیشتر شده بود (بهبود نیافت). متغیّر چابکی پس از 6 هفته در هر سه گروه بهبود معنی دار داشت، برای مقایسه بین سه گروه فقط بین گروه تمرین در گروه های کوچک و تمرین رقابتی از لحاظ آماری تفاوت معنی داری مشاهده شد. و در مقایسه بین گروه اختصاصی و تناوبی علی رغم کاهش بیشتر زمان در گروه اختصاصی، تفاوت معنی دار نبود. بدین ترتیب بر اساس نتایج تحقیق حاضر چون تمرین اختصاصی در گروه­های کوچک در مدّت یکسان، موجب بهبود بیشتر عوامل آمادگی جسمانی فوتبالیست های آماتور شد و همچنین این شرایط قابل تعمیم به مسابقه است، توصیه می شود که از این نوع تمرینات در برنامة آماده سازی تیم ها استفاده گردد.